Mój obraz siebie chyba zmienia się

O sobie zawsze myślałam, że jestem brzydka i gruba. Myśl ta zazwyczaj nawiedzała mnie przy spotkaniach z nieznajomymi facetami, których unikałam jak ognia. Potem stwierdziłam, że jestem w związku z tym nieśmiała.

Przyjaciółka ma jednak usłyszawszy, że ostatnio lubię chodzić na ćwiczenia obwodowe, bo można sobie pożartować z trenerem, stwierdziła, że jestem durna jeżeli myślę, że jestem nieśmiała.

Właściwie to nie boję się rozmawiać z ludźmi, ani nawet facetami, ale tylko wtedy, kiedy mój wygląd nie ma dla mnie znaczenia. Nie chodzi mi jednak o to, że dobrze się czuję, kiedy nie staram się dobrze wyglądać, ale o to, że czuję się swobodnie, kiedy nie ma dla mnie znaczenia, czy się komuś podobam, czy nie.

Wychodzi na to, że moim kompleksem jest to, że uważam siebie za brzydką. To jednak powoli zmienia się.

Raz szłam z K. na przystanek autobusowy, a z naprzeciwka szedł jakiś facet. Nie zwróciłam na niego uwagi, K. jednak przyjrzała mu się. Jak ten odszedł kilkadziesiąt metrów dalej, ta powiedziała: "no maleńka, ten facet pożerał Cię wzrokiem" :P. Ostatnio rzeczywiście zauważyłam, że faceci coraz częściej przyglądają mi się...hmm...

Dziś do tego kupiłam sobie nowy płaszczyk (mój stary ponoć wygląda na mnie jak szlafrok), który baardzo poprawił mi humor. Potem, kiedy szłam powoli do domu, doszedł do mnie niezwykle kuszący zapach z pizzerii i pomyślałam: "o matko, ale bym zjadła pizzę"...potem jednak stwierdziłam: "o nie moja droga. Gdyby nie odmawianie sobie pizzy, w życiu byś nie kupiła tego płaszcza".

W każdym razie, moja motywacja jest na najwyższym poziomie. O. wpadła wczoraj do mnie z ciastkami i co chwila pytała czy czasem jednak nie chcę jednego (lub dwa, ewentualnie siedem :P), a na koniec dała w prezencie czekoladę z Anglii, którą zostawiłam sobie w razie wielkiego smutku i ostatecznego rozwiązania kwestii z moim obiektem westchnień. Tak, tak. To jeszcze nie jest wyjaśnione i niestety spędza mi sen z powiek.