Single again?

To był straszny dzień. Zaczął się od pobudki o 5 rano, a skończył na katastroficznej wizji ciężarnej Ciam żyjącej w patologicznych warunkach bytowych. W międzyczasie wypełniałam w panicznym pośpiechu wniosek wizowy do Kanady i...nie zdążyłam.

Prawdę mówiąc lepiej żebym tego dnia nie wstawała z łóżka. Wiadomo było, że o godzinie 16 ma zostać otwarta inicjatywa na 2014 rok. Właściciel firmy, która miała mi pomóc z Kanadą, oświadczył, że wniosków wizowych będzie mniej niż w zeszłym roku i jak chcę to mogę sama spróbować, bo to trudne nie jest, trzeba tylko trzymać rękę na pulsie. No to uwierzyłam w siebie i stwierdziłam, że dam radę.

Od godziny 15.30 siedziałam z zakasanymi rękawami przed komputerem i czekałam błagając boga prądu żeby mi psikusa nie zrobił. Taa...skończyło się na tym, że odświeżałam nie tę podstronę ambasady co trzeba, później serwery zostały przeciążone i ostatecznie znalazłam się na liście rezerwowej. Przede mną jeszcze 27 osób.

Dwa miesiące żyłam w myślach w Kanadzie. Niby nie zbierałam na jej temat informacji, nie udzielałam się na forach tematycznych, nie szukałam kontaktu z podobnymi do mnie osobami, ale i tak wizja pracy w Kanadzie tak mnie pochłonęła, że całe swoje życie dostosowałam do niej. Powoli zamykałam polskie sprawy, a te, które trudno było zamknąć (czytaj: A.) miały same rozwiązać się po wyjeździe. Oczywiście teoria swoje, praktyka swoje...

Moją pierwszą reakcją na niezałapanie się na wniosek to była oczywiście rozpacz. Poczułam się oszukana i zdradzona, do tego A. mnie wkurwiał durnymi pocieszeniami, że razem polecimy do Anglii czy Holandii i wszyystko będzie dobrze.

Dupa tam. Kanada mnie nie chce, a ja z tego bólu i rozpaczy rozpije się, a potem stoczę do rynsztoku i już o mnie nie usłyszysz nawet w programie Uwaga, bo byłabym zbyt klasycznym przypadkiem utraconych nadziei na lepszą przyszłość. Myśl, że miałabym załatwiać wizę do innego państwa, albo wylądować w jakimś mieście europejskim tak mnie przygnębiła, że z tego wszystkiego popłakałam się.

Dla A. z kolei najważniejszym pytaniem tego dnia było, czy ja coś do niego czuję, bo wygląda na to, że zamierzałam go kopnąć w dupę po wylocie. Wahałam się długo czy wyznać mu prawdę, ale w końcu odważyłam się przyznać, że to raczej nie to i chyba powinniśmy się rozstać.

Reakcja A. była wbrew pozorom spokojna, a on sprawiał wrażenie jakby się tego spodziewał. Najgorsze było jednak przede mną. Kiedy stałam już w kurtce i praktycznie gotowa do opuszczenia jego mieszkania, on nagle poprosił mnie żebym usiadła, bo ma mi coś ważnego do zakomunikowania.

Tu muszę na chwilę przystanąć i napisać kilka słów wyjaśnienia. Otóż mam wrażenie, a czasem oczywiste podstawy do tego, by uważać, że A. to mitoman i wierutny kłamca, który myśli, że polecę na czułe słówka obietnic bez pokrycia. Jego intencje (manipulowanie mną) są aż nadto widoczne i jeszcze bardziej mnie rozsierdzają. Usiadłam więc koło niego szykując się na kolejny pokaz operowych emocji mający na celu wzbudzenie we mnie poczucia winy. Bylebym tylko została.

Co A. miał mi do powiedzenia? Stwierdził, że on ma intuicję, dobre oko, jest dobrym psychologiem i widzi, że mam...pierwsze objawy ciąży. Wg niego tymi objawami była huśtawka nastrojów (no heloł, huśtawki to ja mam odkąd zaczęłam dojrzewać) i wzmożony apetyt (??Raz stwierdziłam, że w sumie to jestem głodna). Na koniec oświadczył, że on mnie przeprasza, że wcześniej mi tego nie mówił, ale raz nam...gumka pękła.

Moja wizja dziadowania to nic w porównaniu z obrazem patologicznej rodziny z Ciam - matką bez instynktu macierzyńskiego i A. - człowiekiem, który dużo gada i mało robi. Z tego jego gadania wynikało, że on zabrania aborcji, w razie czego dziecka nie wyprze się i będzie ślub. A wszystkie te rewelacje były okraszone bananem na jego twarzy i rosnącym moim przerażeniem. Wieczór zakończyłam spacerem do sklepu po test ciążowy i mamrotaniem pod nosem, że moja dusza obumrze od takiego zamknięcia w klatce i braku niezależności.

Serio, wiem, że ktoś może mnie posądzić o bycie samolubną (wszyscy jesteśmy, deal with it), ale brak strachu o byt drugiej istoty i nie przejmowanie się zanadto przyszłością są dla mnie ogromnymi atutami. Mogę spać pod mostem, wracać pijana do domu wężykiem, albo nie wracać wcale i w ogóle żyć z dnia na dzień, a przy dziecku i z mężem na karku widzę tylko złowróżbny napis na tle krwistoczerwonego zachodzącego słońca: ODPOWIEDZIALNOŚĆ. Dziecko wymaga stałej opieki, a wystarczy, że spojrzysz, albo powiesz nie tak, za rzadko przytulisz, czy cokolwiek i już trauma na całe życie gotowa.

Rano pomyślałam, że A. blefuje z tą gumką, ale i tak zrobiłam test, który wyszedł oczywiście negatywny. Zabrałam się i poszłam słysząc jęki i zawodzenie: "Nie zostawiaj mnie!". Jestem znowu singielką.

Ps. Wbrew wcześniejszej rozpaczy, z Kanadą nic straconego. Jestem stosunkowo wysoko na liście rezerwowych i prawdopodobnie dostanę się przy pierwszym odrzucie wniosków wizowych (bo ktoś nie zapłaci, źle wypełnił, podał błędne dane itp.) Jak to moja koleżanka stwierdziła: Kanada Cię nie odrzuca, tylko uczy cierpliwości.