Uwaga, odkrycie roku!

Pisałam nieraz, że w sumie to ja nie wiem jak udało mi się wytrzymać na diecie tyle miesięcy. A wiem z kolei, że wiedza ta na pewno pomogłaby niejednemu.

Ostatnio rozmawiałam z przyjaciółką O. o swoim braku dotrzymywania wszelakich postanowień. Strasznie mnie to denerwuje i czuję się niejako pozbawiona charakteru, skoro postanawiam coś, a potem stwierdzam: aaa...pieprzyć to.

O. stwierdziła coś tak banalnego, a zarazem odkrywczego, że muszę to tu podkreślić i najlepiej wyryć na ścianie nad łóżkiem.

Otóż...diabeł tkwi w nastawieniu do celu. Jeżeli coś muszę zrobić to zawsze znajdę wykręt żeby tego nie robić, natomiast wystarczy tylko...chcieć.

To powiedzenie "wystarczy chcieć" zawsze mnie denerwowało. No bo jak to? Przecież całe życie chciałam być szczupła, mądra, znająca 3 języki i...milion innych rzeczy, a nic z tego nie wychodziło. Co zmieniło się niemal 8 miesięcy temu? Otóż nie myślałam o tym, że MUSZĘ schudnąć, żeby być szczęśliwa, kupować fajne ciuchy itd., tylko stwierdziłam, że po prostu chcę i mogę schudnąć.

Pamiętam tę zmianę w myśleniu jak dziś. Nagle, nie wiadomo skąd, przyszło mi do głowy, że skoro mam pracę, zarabiam i stać mnie na dietetyczne jedzenie i fitness, to co stoi na przeszkodzie, żeby tego nie zrobić? Nie znalazłam odpowiedzi, więc...w poniedziałek rano 2 lipca zaczęłam dietę Montignaca, którą (z dłuższymi i krótszymi przerwami) trzymam do dziś.

Czy dałam Ci właśnie cudowny sposób na schudnięcie? Na pewno nie. Część z was może się zawieść, tak jak ja zawsze zawodziłam się, kiedy ktoś mi dawał banalne rady w stylu: uśmiechnij się, pokochaj siebie, a wszystko samo się ułoży.

Cudownych poradników też z tego względu nienawidziłam, bo radosna wiedza z nich płynąca była dla mnie bezsensowna i zupełnie oderwana od rzeczywistości. Kiedyś próbowałam to czytać, a nawet różnych technik autosugestii, ale trzeba w nie wierzyć...i tu wkracza poważna psychologia, której nie potrafię objąć rozumiem.

Jak to się dzieję, że nagle zmieniasz swoje myślenie o 180 stopni? Co sprawia, że po wielu próbach coś się udaje? Że nagle dostrzegasz wartość w banalnych i wielokrotnie powtarzanych sentencji, żeby nie powiedzieć frazesów?

Niestety...banały czasem mówią tak oczywistą prawdę, że nawet nie zastanawiamy się nad nimi. A jeśli zastanawiamy, to nie przyjmujemy ich do wiadomości, tak jak i ja nie przyjmowałam. Zresztą dalej wielu z nich nie przyjmuję, no bo litości ;).

Ale z tej wiedzy, wbrew pozorom, płynie optymistyczne przesłanie. Skoro ja, zdawałoby się beznadziejny przypadek niedotrzymujący żadnych postanowień, dałam radę, to Ty nie dasz?