Dla kogo odchudzamy się?

Każdy dietetyk, lekarz, poradnik life-stylowy, guru dietetyczne i oczywiście każda przyjaciółka, matka i ciotka, a nawet co bardziej nowoczesna babcia powiedzą, że powinnaś odchudzać się dla SIEBIE. Co to jednak naprawdę znaczy?

Jakiś czas temu rozmawiałam na czacie ze swoim znajomym, z którym nie widziałam się ho-ho ponad pół roku. Napomknęłam mu, że muszę zaraz lecieć, bo idę na fitness, a ten na to, że ooo, gwiazdą zostanę i w ogóle ulala. Zdążyłam mu jeszcze napisać, że a i owszem, chodzę na fitness już przeszło pół roku i powoli widzę efekty. Jego kolejne pytanie jednak mnie zabiło - odchudzasz się dla chłopaka?

Nie powiem, na początku zbulwersowałam się.

No dobra, trzeba mu wybaczyć, faceci chyba inaczej podchodzą do tematu odchudzania i możliwe, że potrzebują silnej zewnętrznej motywacji. Zresztą sama nie wiem. W każdym razie odpowiedziałam mu z nieukrywaną dumą, że nie, przeszłam na dietę sama z siebie i nie potrzebowałam do tego motywacji w postaci podboju czyjegokolwiek serca. Zresztą zawsze wychodziłam z założenia, że jak facet nagle zainteresuje się dziewczyną, bo ta schudła, to istnieje prawdopodobieństwo, że jak ta - nie daj Boże oczywiście! - przytyje, to ten ją rzuci.

Trzeba jednak przyznać, że duża ilość dziewczyn odchudza się dla kogoś. Sama poprzednie swoje odchudzanie motywowałam moim ówczesnym niedoszłym, a po rozpadzie związku wszystko wróciło z nawiązką. Nie twierdzę, że należy te dwie rzeczy ze sobą łączyć, ale tak by to wypadało.

Teraz odchudzam się wyłącznie dla siebie, bo chcę dobrze czuć się, kupować letnie sukienki, spodnie w rozmiarze S, wyskoczyć na plażę w dwuczęściowym stroju i być po prostu "chudą dziwką" hot as fuck (o czym pisałam tutaj.)

A teraz poteoretyzuję. Jak wyglądałby świat bez oceniania wyglądu zewnętrznego? Wyobraźmy sobie, że nie jesteśmy estetami i mamy gdzieś jak kto wygląda. Pomijam fakt, że wówczas nie istniałaby sztuka, ludzie nie podróżowaliby po świecie, bo w sumie po co, jak nie dla doznań estetycznych i generalnie panowałby czysty funkcjonalizm każdej otaczającej nas rzeczy.

Nikogo nie obchodziłoby czy masz nadwagę, rozdwojone końcówki włosów i cellulit. Jak byśmy wtedy wyglądali? Pewnie jak nas Bozia stworzyła. Nie byłoby kompleksów, anoreksji, depresji wynikającej z braku akceptacji siebie, ani operacji plastycznych i fitnessclubów.

Wniosek jest jeden. Nigdy nie odchudzamy się wyłącznie dla siebie, bo czy na bezludnej wyspie zastanawiałabyś się nad wystającym brzuszkiem? Śmiem wątpić...