Czy grubas ma prawo do miłości?

Tytuł jest przewrotny, bo odpowiedź jest oczywista - każdy ma prawo do miłości. Nie chcę się wdawać w niepotrzebne filozoficzne dysputy, ale jako grubas (i myślę, że nie ja jedyna) czasem zastanawiam się, czy kochać, w przypadku osoby otyłej, to nie wstyd?

Dziś miałam piękny sen. Śnił mi się znajomy fotograf, którego widziałam raptem 2 razy w życiu i czasem piszemy sobie na facebooku. Mimo, że nic do niego nie mam, to wiadomo, że w nocy myśli krążą w różnych kierunkach i śniło mi się, że mnie pocałował.

Rano obudziłam się rozmarzona i chociaż nagle się w nim nie zakochałam, to lubię takie miłe, romantyczne sny. Rzadko mam coś takiego. Może też dlatego, że potem cały dzień jestem jakaś rozbita i o ile najpierw jest mi miło i chodzę z głową w obłokach, tak wieczorem przychodzi opamiętanie. No bo kto chciałby całować taką grubaskę jak ja? I chodzi mi o normalnego chłopaka, nie 50-letniego łysego amanta.

Dokładnie dwa lata temu ostatnio byłam w kimś zakochana. "Obiektowi zauroczenia" nie powiedziałam o swoim uczuciu i teraz, patrząc na to z perspektywy czasu, cieszę się, że tego nie zrobiłam, bo...czułabym się żałośnie. Już nawet nie chodzi o to, że zostałabym odrzucona (pomijam już kwestię, jak by się to odbyło, bo odmowa mogłaby być kolejną historią na melodramat), ale dlatego, że żałosna wydaje się być nieodwzajemniona miłość grubaski.

W filmach prawie nigdy nie pokazują zakochanego grubasa. Są pewne komedie romantyczne z grubasami, ale ten gatunek najlepiej ogląda się patrząc na laski w stylu Jennifer Aniston. W każdym razie, patrząc na filmy, w których kobieta jest zadurzona w jakimś palancie, który nawet o tym nie wie, ona wydaje się jakaś taka...subtelna i piękna w swym zagubieniu i nieśmiałości. Koło niej kręci się jakiś inny miły pan, który ostatecznie podbija jej serce i wszystko dobrze się kończy.

Cóż...w przypadku grubasów, najczęściej gubią wagę, potem podbijają serca.

Wracając do wątku mojej ostatniej miłości. Po tej ostatniej klęsce zrozumiałam, że nie znajdę nikogo, dopóki sama nie schudnę. Ponieważ było to aż dwa lata temu to straciłam wszelką nadzieję i na schudnięcie i na miłość, teraz na szczęście nadzieja jest. Tylko czasem boje się, że nawet po zrzuceniu słusznej wagi będę dalej sama, bo problemem jest np. mój charakter, albo brak tego tajemniczego "czegoś".