Psychopata to może za duże słowo...

Wrócę na chwilę do M. (od razu informuje co bardziej nerwowe jednostki, że nie - dalej z nim nie piszę ;)). Któregoś pięknego dnia, zagaiłam go o to, dlaczego jest tak nieufny do ludzi, czemu podaje możliwie najmniej informacji o sobie i ze wszystkim jest mocno enigmatyczny. Powiedział mi w końcu, że kiedyś miał do czynienia z wariatką, która go prześladowała.

Stwierdziłam wtedy, że przesadza i wymyślił tę historię, żeby wyglądać bardziej tajemniczo. Po poznaniu A. zrozumiałam M. także pod tym względem.

Zerwałam z A. chociaż on ciągle do mnie wypisuje i prosi o to, żebym wróciła. Na początku nawet biłam się z myślami i stwierdziłam, że może faktycznie wrócić, a potem jakoś to będzie? Dobrze, że wygrała myśl, że bardziej egoistyczna bym nie mogła być.

A. próbuje wszystkich chwytów: prośby, subtelne groźby, mówi, że czuje się strasznie i cierpi niewysłowione katusze, by chwilę później proponować mi "układ" mówiąc, że wszystko co do tej pory powiedział było grą, bo on tak naprawdę nie ma uczuć.

Odkąd zwyzywał mnie od suk i kazał "spadać na szczaw", przestałam się odzywać, bo stwierdziłam, że polubownie i bez ofiar nie da się z nim zerwać. Dziś rano z kolei na Facebooku pojawił się nowy filmik, na którym zostałam oznaczona. Był to A. który deklamuje inwokację do mnie.

Wiesz, dla osoby postronnej, nie znającej A. ani nie siedzącej w mojej głowie, to może być proste. A. to wariat, Ciam powinna go rzucić i będzie problem z głowy. Inni z kolei mogą stwierdzić: Boże! Ciam! On Cię strasznie kocha! Drugiego takiego nie znajdziesz!

Dlaczego dla mnie jest to tak trudne? Bo uczucia kłębiące mi się w głowie są sprzeczne. Staram się powiedzieć, że w relacjach międzyludzkich nic nie jest czarno-białe. Z kolei w toksycznych relacjach nie ma stuprocentowych ofiar, ani stuprocentowych katów. Od dłuższego czasu jestem uwikłana w trójkąt dramatyczny: ofiara-kat-wybawca. Na czym to polega?

Raz wchodzę w rolę ofiary, raz kata, a innym razem wybawcy. Rola ofiary może przeistoczyć się w rolę kata, bo będąc ofiarą mogę kimś manipulować, będąc wybawcą mogę być katem, bo uzależniam kogoś od siebie, a będąc katem mogę być jednocześnie ofiarą, bo staram się bronić. Można się bawić do utraty tchu.

Wracam ponownie do pytania: dlaczego weszłam w relację z A? W końcu niemal od początku miałam znaki, że A. normalny do końca nie jest. Tłumaczyłam to sobie, że może to jednorazowy wyskok, a potem, że i tak wylecę z Polski, więc jakoś to się rozejdzie po kościach. A wiadomo, że jak człowiek zaczyna drugiego tłumaczyć, to ma w tym jakiś cel...Wydaję mi się, że problem tkwi w tym, że mam tak niskie poczucie własnej wartości, że ogromne zainteresowanie A. było znacznie podnoszące moje ego. Po zerwaniu poczułam się tak samotnie, że miałam ochotę zadzwonić do niego i powiedzieć, żeby wrócił.

Nie zrobiłam tego jednak, bo jestem świadoma, że A. ponowne zerwanie strasznie by przeżył, a ja - ogromna egoistka, która chce by każdy mnie lubił - stwierdziłam, że nie chcę żeby A. źle mnie wspominał.

Oczywiście mój boski plan diabli wzięli, bo możliwe, że A. i tak będzie się na mnie mścił. Nawet teraz czuję sprzeczne uczucia. Z jednej strony normalne przerażenie, bo co jak zacznie mnie nachodzić? Z drugiej: wyrzuty sumienia i złość na siebie, że sama tego chciałam, a z trzeciej...satysfakcja? Patrzcie: on tak się na mnie zafiksował, że nawet nagrywa dla mnie filmik...