Jestem z psychopatą, ale za to nie muszę się już odchudzać

Nie muszę się już odchudzać. Przynajmniej według niektórych. Ja jednak staram się trzymać fason i chociaż dbać o to, żeby nie przytyć.

Jakiś czas temu siedziałam u A. w mieszkaniu. Jego współlokatorka wyraźnie potrzebowała towarzystwa, więc siedziała razem z nami i opowiadała o swoich imprezach (21-latka, dajmy jej się wyszaleć :)). Nagle wpadła na pomysł żeby zamówić pizzę. Ja stanowczo powiedziałam, że pasuję, bo się odchudzam (taaa...bliżej prawdy jest to, że jem zdrowo, niż że się odchudzam). Ona popatrzyła na mnie z nieukrywanym szokiem i zapytała: Ciam, ale po co ty się odchudzasz??

Matko święta, dawno czegoś takiego nie słyszałam. W to, że mam nadwagę (albo i otyłość) to nikt nie wątpi, ale niektórzy uważają, że i tak świetnie wyglądam.

Podobnie zresztą mój kolega. Znam go kilka ładnych lat (dziesięć?) i nawet nieśmiało proponowałam coś więcej ze trzy lata temu, ale on wtedy zręcznie mi odmówił. Teraz za to lata za mną i daje wyraźnie do zrozumienia, że chciałby porandkować, poflirtować, ale ja z kolei nie jestem zainteresowana. Kiedy mu w końcu wytknęłam to, że odrzucił mnie kilka lat temu, on stwierdził, że wtedy wyglądałam jak mały chomik. Teraz za to gwiazda.

Cóż, mój kolega został dowodem na to, że będąc sporo grubsza, nie miałabym za wiele szans u innych. No przynajmniej u większości, nie generalizujmy :). U większości też bałabym się przytyć, bo chomików jak widać odrzuca się bez zastanowienia.

Pewnie też zastanawiasz się co z A. Rzucenie go jest trudniejsze niż myślałam i wygląda na to, że nie skończy się na jego nadszarpniętej dumie, a zranionym sercu i zszarganych nerwach. W tym moich. Wczoraj zirytowałam się z jego powodu i rzuciłam słuchawką mówiąc, że idę spać, jutro na spokojnie się zobaczymy, a do mnie nawet niech nie próbuje jechać, bo śpię i mu nie otworzę. Dodam tylko, że nie krzyczałam, nie byłam zdenerwowana, bardziej śpiąca i zniecierpliwiona.

Zaraz po zakończeniu rozmowy dzwonił, a właściwie WYDZWANIAŁ. Bałam się, że przyjedzie do mnie, wybije okno (mieszkam w domu na parterze), zrobi z siebie idiotę przy sąsiadach, albo coś podobnego. Potem w okolicach 23 napisał mi na Facebooku, że jedzie do mnie, ale ja wyciszyłam telefon i...zasnęłam.

Rano zobaczyłam miliard nieodebranych połączeń do mniej więcej północy, a potem od 7 rano. Zadzwoniłam do niego i usłyszałam radosny głos, że właśnie je śniadanie i zaraz jedzie na jakieś spotkanie. Potem tylko wspomniał o ciężkiej nocy i że mnie przeprasza. Oczywiście opieprzyłam go, że nie myśli logicznie, że może wyciszyłam telefon, albo po prostu nie chcę gadać i mnie do niczego nie zmusi. Ten tylko uspokoił mnie, że krzywdy by mi nie zrobił (czyli co? Wyczuwa mój strach?), tylko co najwyżej przyjechałby i śpiewał mi pod oknem. W jego oczach to romantyczne, w moich po prostu...straszne.

Prawdę mówiąc, że A. nie jest typem faceta o mocnych nerwach, wiedziałam już wcześniej. Czasem pokazuje swoje drugie ja - psychopatyczne, zaborcze i...zatrważające. Widzę jego reakcje na odrzucenie i krytykę, które łagodnie mówiąc - nie są spokojne. Wiem zresztą z jakiego powodu, ale to nie zmienia faktu, że nie chcę być z kimś mówiąc wprost - nieobliczalnym. Ok, może jestem Drama Queen i mam bogatą wyobraźnię. Nie sądzę, żeby A. był typem faceta, który w napadzie szału zrobi mi krzywdę i potem już tylko usłyszysz o mnie w programie Uwaga, ale mimo wszystko czasem boję się.

Wczoraj śpiąc u niego miałam koszmar. Śniło mi się, że idę w jego stronę wkurzona z jakiegoś powodu, a on wygina się jak opętany przez samego rogatego i błyska białkami oczu, a ja stoję i krzyczę przerażona...

Może to po prostu wyrzuty sumienia?