Przyczyna bólu duszy

Korepetycje mi się kończą, z A. od dawna nie spotykam się, ani nie rozmawiam, pracy jak nie miałam tak nie mam, ambasada nadal milczy...a ja? Zaczynam odczuwać kryzys egzystencjalny.

W środę przyszłam do swojej psycholki i ledwo usiadłam, a ta zapytała co to za mina. A minę miałam zapewne z lekka zblazowaną. Od dłuższego czasu nic mnie nie emocjonowało, a zakończenie relacji z A. nie wydawało mi się nawet godne opowiedzenia.

Historia z ambasadą spowodowała jedyne, że się niemiłosiernie wkurwiłam, a potem oklapłam i z apatyczną miną zaczęłam dalej czekać na dalszy rozwój wypadków, a że wpływu na to żadnego nie mam, zaczęłam czuć się jak rozbitek na bezludnej wyspie.

Z tego wszystkiego zastanawiałam się dokąd zmierzam i "kim ja się kurwa stałam", aż doszłam do momentu w którym stwierdziłam, że nie wiem jaki jest sens mojego życia. To się nazywa weltschmertz i podobnie jak niemieccy poeci z epoki romantyzmu, którzy nie mieli niczego lepszego do roboty, zaczęłam rozważać różne tematy egzystencjalne, filozoficzne itp. W końcu mam dużo czasu, nie?

Wiesz, trudne dla takiej osoby jest zdanie sobie sprawy z tego, że nie jest wyjątkowa, posiadająca wzniosłe myśli, ani ciekawe przemyślenia, tylko po prostu...nudzi się. A nuda to coś złego, jest źle postrzegana, przecież "tylko nudni ludzie się nudzą". Ja nie mogę się nudzić!

Niewykluczone, że moje huśtawki nastrojowe związane z M. oraz równie dziwna relacja z A. spowodowana była tym, że jestem młoda i potrzebuję wielu bodźców, rozrywki, emocji i wyzwań, które moja poprzednia praca od jakiegoś roku mi nie zapewniała, a zakończenie jej po prostu dobitnie mi to pokazało, bo oprócz braku comiesięcznej wypłaty, niewiele zmieniło się w moim życiu.

Wiadomo, dla każdego ważne jest coś innego, ale to co nas łączy to upodobanie do wyzwań. Ja od jakiegoś roku żadnych realnych wyzwań nie mam, a mój zmęczony nic-nie-robieniem mózg wymyśla farmazony, byle nie zlasować się.

Najgorsze było jednak przede mną. Kiedy zdałam sobie sprawę z tego, że jestem niemiłosiernie znudzona, to stwierdziłam, że potrzebuję natychmiast pracy zajmującej mi te 8 godzin dziennie. Niestety...zostałam zmuszona do zejścia z piedestału moich ambicji i obniżyć wymagania dotyczące stanowiska pracy za średnią krajową i aplikować do...sklepów.

To koniec butnej i zarozumiałej Ciam. Zaraz idę na pogrzeb własnej dumy.