O ludzie! Na jakim ja świecie żyję?

Bo na pewno nie na tym samym co M.

Jak już wspominałam, odnowiłam kontakt z M. (ja sama, bez niczyjego nakazu, ani nawet sugestii, uczyniłam to tymi oto rękoma przy pomocy tego oto mózgu).

Przedstawiłam Ci całą historię z M. ze swojego punktu widzenia (bo czyjego innego?) Sprawa ta przez około pół roku była na liście priorytetów do przemyślenia, a umysł mój zajmowała przez większość dnia. Tak skupiłam się na własnych odczuciach, że zapomniałam, że ktokolwiek jest po drugiej stronie.

Rzeczonego okresu miałam oczywiście przebłyski inteligencji i co jakiś czas zastanawiałam się jak całą tę historię widzi M. ale nigdy go o to wprost nie zapytałam, bo skoro dla mnie to było tak super ważne, to dla niego pewnie też. Poza tym bałam się odpowiedzi.

Wczoraj jednak zapytałam go czy dla niego to nie dziwne, że znowu ze sobą rozmawiamy, widujemy się itd? Ten nie zrozumiał pytania, ja zaczęłam się plątać w zeznaniach przebąkując coś o wstydzie itp. ale ten dalej nie rozumiał mojego toku myślenia.

W końcu zapytałam czy nie dziwi się temu, że mimo tych wszystkich afer i kwasów dalej potrafimy rozmawiać. Jego odpowiedź mnie zabiła.

- Jakich kwasów?

Kubeł zimnej wody. Moje aferki, obrażanie się, płacze, bóle duszy itd. itp. niekoniecznie muszą być dla drugiej strony ważne czy dostrzegalne.

Jestem tak skupiona na swoim wewnętrznym przeżywaniu, że bożego świata nie dostrzegam. Jak tu wrócić do rzeczywistości?