Kanada, A. i dieta

Moja Kanada ruszyła z kopyta. Nagrałam wideo CV, zdobyłam rekomendacje od byłych pracodawców i...odbyłam rozmowę pre-interview z kanadyjskim menadżerem programu.

Na koniec rozmowy menadżerka powiedziała, że ten etap przeszłam śpiewająco, a ona by mnie wysłała do małego pensjonaciku w parku narodowym, gdzie pracowałabym w obsłudze klienta. Teraz czekamy na wizę, bo dalej ambasada nie wydała wniosków. Potem będę miała rozmowy kwalifikacyjne z konkretnymi pracodawcami.

To szokujące miesięczne opóźnienie ambasady jest zastanawiające. Również dlatego, że A. wciąż ma szansę starać się o wizę, ale jak zwykle same problemy, bo on nawet jeszcze paszportu nie ma. 

Cały czas zastanawiam się, czy ja w ogóle chce z nim lecieć. Czy to jest osoba odpowiednia dla mnie. Czy jest wkurwiająco głupi, czy ujmująco gapowaty. Czy go uwielbiam, czy jest mi obojętny. Waham się i co jakiś czas wymyślam nowe problemy i powody dlaczego nie chcę/nie mogę z nim być. I pomyśleć, że M. dokładnie taki był wobec mnie. Też wyglądał na osobę, która się waha, a ja starałam się go do siebie przekonać. Na szczęście ten etap już za mną :).

W czasie znajomości z A. dwa razy postanawiałam z nim zrywać, albo przynajmniej stopniowo ochładzać stosunki. Ostatnio plan miałam taki, że pomogę mu w znalezieniu nowej pracy (bo on chce znaleźć inną) i jakoś tak nim zakręcę, że będzie musiał zostać w Polsce, bo praca, mieszkanie i generalnie on się z niczym nie wyrobi. A potem nagle lecę z nim do Urzędu Wojewódzkiego i pomagam w wyrobieniu paszportu...

Takie schizofreniczne postępowanie to u mnie norma, do czego doszłam u psychologa. Właściwie to chodziło o mój brak pewności siebie. Zadała mi pytanie, w co u siebie nie wierzę, a ja zdałam sobie sprawę z tego, że...nie wiem. Wtedy zaczęła mówić to co robię, jaka jestem i że to nijak ma się do tego, co ja o sobie myślę. 

A. zresztą to samo powiedział o mnie. Że mam wahania nastroju, mówię jedno, robię drugie, a myślę trzecie :P Psycholog na szczęście nie stwierdziła u mnie rozdwojenia jaźni, tylko określiła mnie, jako osobę o naturze refleksyjnej. Cokolwiek to znaczy.

Ps. No tak, blog o diecie, a ja pieprze o facetach. Tak, dieta zarzucona, jem kebaby, piję piwo, świętuje Kanadę winem, A. piecze mi pizzę i karmi czekoladkami. Generalnie powinnam teraz ważyć 100 kg. i nie mieścić się w żadne ciuchy. Codziennie wkładam spodnie z lękiem, że się nie dopnę i dopadnie mnie jo-jo. Jeśli chodzi o drogę mojego odchudzania, to właśnie przystanęłam i zrobiłam krok w tył. Pocieszam się myślą, że odpoczynek od diety przyda się każdemu, że przecież i tak od roku walki waga mi stoi, ale oczywiście napawa mnie lękiem myśl, że przytyję i szlag trafi całe moje odchudzanie. Potrzebuję chyba bodźca...