Jestę ekspertę od związków

Z rana pisze do mnie na Facebooku dawna sąsiadka. Jest ona ode mnie o 2 lata starsza, a zachowuje się jakby była o 10 lat młodsza. To tak gwoli wstępu.

A. znowu ma problem z facetem. Najpierw była cała rozpromieniona jak go poznała, zmieniła od razu swoje zdjęcie profilowe (oczywiście dodała z nim), ale jak zapytałam co to za mężczyzna, to stwierdziła, że nic nie powie, bo nie chce zapeszyć (mam nadzieję, że dostrzegasz absurd).

2 miesiące później A. znowu do mnie pisze, a ja już wiem, że chce się wyżalić (no taki typ kobiety). Jako, że Ciamka nie ma co robić, to wysłucha :).

Po narzekaniu na pracę (a właściwie jej brak) przeszłam do konkretów: - A jak tam ten twój facet się sprawuje? 

Pytanie to było jak woda na młyn.

- Bo widzisz Ciamku, oczekuję od niego inicjatywy, a on ciągle zapracowany i zmęczony...

- I co, rzadko się widujecie? (Ciam już wie o co chodzi, w końcu nie na darmo odrobiła lekcje z M.)

- Tak raz na 7-10 dni, czasem 2 razy w tygodniu.

Dalej zaczynają się wspomnienia z początku znajomości:

- W styczniu się poznaliśmy i powinnam być dalej w skowronkach i nie mieć wątpliwości. Początek był piękny...normalnie ogień! Jednak miesiąc minął i nagle zastój.

Potem było już tylko gorzej, a A. jak to każda "za dobra" kobieta, zaczęła go tłumaczyć:

- Pytałam go czy wszystko OK, ale w sumie to chyba rozumiem w czym problem. Dzisiejsi mężczyźni nie starają się tak o kobiety jak kiedyś. Na początku znajomości starają się, a potem osiadają na laurach. (co baba wymyśli, żeby wytłumaczyć faceta...) Poza tym on jest chyba nieśmiały i wycofany (Uwaga! Czerwona lampka dla Ciam! Nie ma czegoś takiego jak nieśmiałość u faceta, jeśli naprawdę mu zależy to atakuje swoją zdobycz bez pardonu!).

Żeby nie zranić A. i nie podeptać jej biednego, kruchego serduszka, w łagodny sposób powiedziałam jej, że facet ma ją gdzieś. O tym dlaczego, dowiedziałam się już w dalszej rozmowie...Otóż na pierwszej randce A. przygotowała swojemu M. obiad, potem jeździła do niego kiedy on chciał, a jak stwierdził, że musi się wyspać do pracy, to w nocy potulnie wychodziła od niego i wracała do siebie...

I ja ją rozumiem! Przecież sama jeździłam do swojego M. z jedzeniem, zmywałam mu gary i starałam się przypodobać mu. Też tłumaczyłam M., że może został kiedyś zraniony, że jest ekscentryczny, niespokojny duchem i inne pierdoły. Teraz będąc z A. widzę jakie to było głupie.

Przy facecie, któremu zależy, ty nie masz co do jego intencji żadnych (absolutnie ŻADNYCH) wątpliwości i nie musisz nic robić, a już na pewno nie gotować mu obiadu. On jest zachwycony tym, że jesteś. Nie musisz tłumaczyć sobie jego zachowania, nie masz rozterek czy do niego zadzwonić (bo sam to zrobi), ani co tu porobić wieczorem, bo sam wyleci z kilkoma propozycjami, a jak pokręcisz noskiem to wymyśli jeszcze kilka więcej.

Problem niestety polega na tym, że facet stara się, bo widzi, że nie zdobył serca kobiety. Czy w związkach naprawdę zawsze jednej stronie zależy bardziej? I czy jest możliwe zbudowanie związku, w którym obu stronom równie mocno zależy?

Jaka jest dla mnie idealna miłość? Wolna. Wolna od potrzeb, które w większości wykształciły się w dzieciństwie (np. kobieta czuje przymus ratowania alkoholików, bo sama ma ojca alkoholika, którego nie udało się wyprostować, więc odtwarza na nowo trudne sytuacje z dzieciństwa żeby im w końcu sprostać), od lęku samotności, biedy, od konieczności sprostowania ambicjom rodziców, czy swoich, może nawet od potrzeb biologicznych. Czy jest to w ogóle możliwe?