Gotowanie poprawia humor?

Wpadłam w przedburzowe przygnębienie. Mówię przedburzowe, bo z niewiadomych powodów zaczęłam myśleć o tym, że czas pogodzić się z tym, że w życiu nie będę szczupła. Chwilę potem błysnął piorun i nastąpiło gwałtowne oberwanie chmury.

W tych jakże malowniczych okolicznościach zaczęłam zastanawiać się nad tym, że coraz mniej się sobie podobam, niechętnie pokazuję nawet łydki (co jeszcze niedawno nie sprawiało mi najmniejszego problemu) i co bym zrobiła, gdybym powiedziała sobie raz a dobrze: ok Ciam, nie trudź się, nigdy nie będziesz top-modelką.

Pomyślmy nad dwiema opcjami. Pierwsza jest taka, że dodałabym: "ale i tak jesteś fajna, wartościowa babka" i przestała być neurotyczna. Boże, jak dobrze. Odpoczęłabym od wiecznych lęków samotności, poczucia zagrożenia i zaczęła normalnie funkcjonować nie zastanawiając się nad tym, że swoją osobą urągam poczuciu estetyki. Nie dokopywałabym sobie w myślach, ani nie bała się konfrontacji z innymi. Nie sprawiałabym wrażenie zawstydzonej i lękliwej. W ogóle miałabym w dupie co kto o mnie myśli.

Drugie wyjście jest oczywiście tego przeciwieństwem. Powiedzenie sobie, że i tak dieta mi nie wyjdzie byłoby zwykłą wymówką dla zjedzenia czekolady/lodów/frytek/whatever i udowodnieniem sobie i całemu światu, że jestem beznadziejna. Na to pozwolić sobie nie mogę, bo cofnęłabym się o jakieś dwa lata. Zresztą nawet nie chcę. 

Skąd w ogóle takie myśli? Jestem sfrustrowana swoim metabolizmem. Walczę ciągle ze swoim ciałem, który broni się rękoma i nogami (hyhy wyobrażasz to sobie? :D) byle tylko nie spalić tłuszczu. No, ale przecież nie można walczyć ze sobą, z własnym ciałem, które trzeba szanować, a nie myśleć, że jest paskudne i do niczego. Stąd myśl, żeby pogodzić się, że najzwyczajniej w świecie - szczupła nigdy nie będę, choćby nie wiem co. No trudno, nie założę na plaży dwuczęściowego kostiumu, miniówki, ani nawet nie będę miała długich włosów. 

A wiesz co jest najgorsze? Że jak pomyślę, że w życiu nie będę szczupła, to zaraz czuję lęk, że nigdy nikogo normalnego nie znajdę. Z tym strasznym lękiem samotności i pragnieniem bycia w związku też muszę się pogodzić, bo przed ludźmi (a już na pewno przed sobą) chcę pokazać, że jestem niezależna i nikogo nie potrzebuję. 

W międzyczasie burza minęła, a ja zrobiłam dżem z owoców róży ze stewią, bo ten syrop glukozowo-fruktozowy w sklepowych dżemach źle wpływa na moje samopoczucie :P No i jakoś mi się humor poprawił od tego gotowania.