Jestem facetem

Miałam różne przygody z facetami. Do tej pory to ja zamartwiałam się, płakałam w poduszkę i denerwowałam niepewnością. Teraz czas na związek, w którym pełnię rolę faceta. Jemu zależy bardziej.

Na początku spotkań z A. było świetnie. Czułam się odurzona, zachwycona jego zachwytem, opływałam się w komplementach, karmiłam upojnym szczęściem, jego troską i zaangażowaniem, które caaały czas mi okazywał, ale po kilku dniach przyszedł czas na myślenie. No, ale od początku.

To prawda, znam A. krótko. Prawdą jest też to, że jestem infantylna i zachowałam się bezmyślnie rozmawiając z nim na temat "dalszej przyszłości", o której zresztą wspomniał bardzo szybko. A. bardzo szybko się zaangażował dając temu wyraz wpadając w panikę kiedy zgubiłam telefon.

Cały czas podkreśla, że potwornie mu na mnie zależy, że najchętniej to by zamieszkał ze mną (ma własne mieszkanie) i że razem polecimy do Kanady, bo on też chce. Zastanawia się gdzie razem polecimy na wakacje, co zrobimy na rocznicę (!!!!!) i daje mi do zrozumienia, że to mega ważny związek, który - jak wszystko dobrze pójdzie - zakończy się ślubem (co nie skomentowałam, bo bez jaj...O_o)

Nagle zrozumiałam M. i wszystkich facetów, z którymi łączyła mnie jakaś relacja. Zrozumiałam dlaczego oni mnie odrzucali. Nie dlatego, że jestem brzydka, gruba, czy głupia. Po prostu zachowywałam się podobnie jak A. Desperacja drugiej osoby może naprawdę odrzucić...

A ja? Ja pojechałam do koleżanki i zastanawiałam się przez chwilę jak się go pozbyć. Potem przypomniałam sobie rozmowę z psychologiem, która powiedziała: "czy Pani wie, dlaczego zakończyła relację z M? Bo zrobiła Pani bilans zysków i strat. Wyszło więcej strat niż zysków."

Przykro mi o tym pisać, bo chciałam zachować w sobie romantyzm, który mnie niejako określał. Nigdy nie sądziłam, że będę robić chłodne kalkulacje w stosunku do kogokolwiek. Zrobiłam jednak szybki bilans zysków i strat związku z A. i z ulgą podjęłam decyzję.

Lubię A., uwielbiam z nim rozmawiać, przebywać, dobrze się przy nim czuję. Wahania nastroju minęły. Nie denerwuję się niepewnością, o której pisałam, że ciężko ją znoszę. Powiem mu tylko żeby przystopował i żeby nie wspominał o planach dalekosiężnych, bo niestety, ale nie jestem jeszcze jego pewna.