No i po co starać się zmienić??

Żaden ze mnie psycholog, czy znawca dlatego te moje rozważania nie są warte funta kłaków, ale...z drugiej strony kto mi zabroni :)

Pamiętasz może jak pisałam o tym, że oprócz poprawy wyglądu, chcę popracować nad swoją psychiką (w sensie nad pewnością siebie itd.)? Wygląda na to, że część samoistnie poprawia się bez specjalnej mojej ingerencji. Może lepiej nie szarpać się ze sobą i nie zmieniać siebie na siłę? 

Wiadomo, zmiany bywają trudne. Przykładowo wczoraj. Dzień pięknie się zaczął, wszystko szło zgodnie z planem, pracę zakończyłam nieco później niż myślałam, ale ostatecznie i tak wyszłam przed 16, a potem szłam spacerkiem do domu rozkoszując się słońcem. Nagle dopadł mnie nie wiadomo skąd smutek i łzy napłynęły do oczu. Ostatecznie w domu dałam sobie mentalnie taboretem w ryj, bo wygląda to tak, jakbym chciała żeby mi było smutno. 

Potem ćwiczenia poprawiły nieco humor, chociaż nie powiem, był on sklapciały do końca dnia. Mimo wszystko kilka miesięcy temu raczej nie otrząsnęłabym się tak szybko.

A swoją drogą, moja przyjaciółka K. pocieszając mnie po kolejnych moich bolączkach i bólach świata stwierdziła, że ja już po prostu taka jestem i tego nie zmienię, a próby wywołają tylko niepotrzebne dodatkowe frustracje. Z drugiej strony zostawiając problem pewności siebie samemu sobie (nie miałam głowy do pracy nad tym), zauważyłam, że sama podnosi się - chyba rzeczywiście dzięki schudnięciu.

Prawdą jest jednak, że wciąż marzę o zmianie kilku swoich cech, jak na przykład dzielenie włosa na czworo, zbytnia emocjonalność i...kochliwość. Na to ostatnie stwierdziłam, że chyba najlepszym rozwiązaniem jest wyobrażanie sobie, że facet ma żonę najlepiej z dzieckiem, albo chociaż dziewczynę - to mnie od razu odstrasza :P.