Nie kopmy siebie

Trochę dziwnie brzmi mój apel, ale - jak wcześniej wspominałam - po przeczytaniu mojego bloga powiało grozą. Czy rzeczywiście aż tak siebie deprymuję i skazuję na niepowodzenie? Lektura swoich przemyśleń otworzyła mi nieco oczy.

Tyle już schudłam, wyglądam coraz lepiej, a dalej myślę o sobie jak najgorzej. I po co? Czy to jakaś obrona przeciw przyszłym atakom skierowanym w moją stronę? Że co o mnie nie powiesz, ja już wcześniej o tym pomyślałam?

Z drugiej strony komplementów nie przyjmuję myśląc sobie - ta, jasne. Na pewno tak nie myślisz.

Pytanie tylko - dlaczego? Dawno nikt mnie nie zwyzywał, ani nie wytykał na ulicy. Ostatni taki atak o którym pisałam tutaj  tak mnie zszokował, że nie wiedziałam co powiedzieć. Za to siebie ciągle poniżam. W myślach i nieraz na głos.

Jak widać, wraz ze zrzuceniem kilogramów problemy nie znikają. Trzeba sobie z nimi osobno radzić. Najwyższa pora zmienić swoje postrzeganie siebie.

Nie zamierzam stawać nago przed lustrem i mówić sobie "jestem piękna", bo wydaje mi się to strasznie głupie, ale z drugiej strony, może jednak potrzebne? Na razie zaczęłam unikać poniżania siebie w myślach.

Nie myśl jednak, że mówię sobie wprost - jestem gruba i obleśna. Robię sobie prztyki gorzko-humorystyczne powiewające smutną autoironią, z których śmieję się, ale takie uszczypliwe uwagi przecież są bolesne. Do tego - w moim wypadku - najbardziej zgubne, bo niby śmieszne i niewinne.

Tego od dziś już nie robię. Nie jestem idealna, ale też i nie jestem najgorsza :).