Przed i po

Miał być post motywacyjny, ale rozwinął się wątek autobiograficzny. Tak niech zostanie :).

Dziś, jak już wcześniej pisałam, zobaczyłam na wadze 95 kg. Jest to oczywiście wciąż wynik monstrualny, bardzo niezdrowy dla całego ciała i - jak się domyślacie - chcę schudnąć więcej. Oficjalnie jednak schudłam ponad 20 kg i jestem bliżej celu o 33 proc.

Jak to się stało, że ważyłam ponad 115 kilo (we wcześniejszych notatkach mam nawet raz 119,1 kg.)? Sama nie wiem. Pulchniejsza jestem od podstawówki, a jeść lubiłam od zawsze. Wcześniej najwięcej przytyłam w gimnazjum, kiedy ważyłam 94 kg. Moja mama wysyłała mnie dwa razy do sanatorium odchudzającego, podczas którego oczywiście sporo schudłam, jednak wracając do domu dalej objadałam się, a moja mama nie umiała mnie upilnować (sama zresztą też nie chciałam mniej jeść).

Za sobą mam kilka diet, które kończyły się po kilku godzinach, dniach, tygodniach, lub miesiącach. Od gimnazjum próbowałam głodówki, różne diety oczyszczające i wymyślne kapuściane i jabłkowe. Dla młodego ciała było to oczywiście zabójstwo, jednak chciałam schudnąć jak najszybciej, najlepiej kilogram dziennie, żeby po miesiącu móc cieszyć się piękną sylwetką. Efektu się domyślasz. Po szkole, przychodziłam do domu bardzo głodna i widząc obiad zajadałam się nim myśląc: od jutra na pewno, a ponieważ dziś i tak był dzień stracony więc...szłam do sklepu i kupowałam słodycze. Dużo słodyczy.

U mnie w domu w ogóle jest problem z jedzeniem. Moja siostra ma od lat bulimię (teraz jest w szpitalu i leczy się), ja oczywiście nadwagę, mama z ojcem zaś jedzą bardzo nieregularnie. Kiedyś chciałam być jak moja siostra, żebym mogła obżerać się i potem to wszystko wymiotować. Szczęście w nieszczęściu nie mogłam zmusić się do wiadomej czynności, więc o tyle jestem zdrowsza. Jednak w gimnazjum jadłam razem z nią, tyle, że nie szłam potem do WC.

Potem w liceum (w drugiej klasie) poznałam swojego pierwszego chłopaka, który natchnął mnie do odchudzania. Podstawowym błędem było to, że odchudzałam się dla niego. Chciałam być najpiękniejsza, a on widać też czekał na koniec diety. Być może chciał, żebym w końcu poczuła się pewniej we własnej skórze, a może coś innego...w każdym razie po pół roku głodowania na diecie tysiąca kalorii rzuciłam to w cholerę i zaczęłam mieć ataki obżarstwa po których bolało mnie wszystko.

Mimo wszystko mam mocną psychikę. Lubię popłakać, często się stresuje, denerwuje i zamykam w sobie, jednak po tym wszystkim zdołałam zachować zdrowy rozsądek. Pięć lat temu po bolesnym rozstaniu z facetem miałam z początku autodestrukcyjne myśli. Po kilku miesiącach balowania i kilku dziwnych relacjach zostałam sama lokując uczucia w kilku facetach, którzy raczej tego nie zauważali. Potem wyjechałam za granicę na pół roku i wreszcie poczułam, że żyję. Wróciłam do Polski, obroniłam pracę magisterską i znalazłam pracę.

Teraz zaczęłam odchudzać się dla siebie. Stwierdziłam, że skoro mam pieniądze i mogę sobie pozwolić na różne dietetyczne smakołyki, to co stoi na przeszkodzie by teraz zacząć? Nic. I z tą myślą założyłam bloga :).

Długo wahałam się, czy wrzucić tu swoje zdjęcia. Za "nie" przemawiał głównie wstyd i niechęć do pokazywania swojego ciała publicznie, za "tak" zaś chęć pochwalenia się wynikiem i oczywiście podniesienie motywacji.

Po lewej stronie ważę najwięcej (mam podpisane 119,1 kg., ale to jest jeszcze ze wcześniejszej próby odchudzania). Po prawej zaś najnowsze zdjęcia z zeszłej soboty :). Stanik i majtki te same. Sorki, że tak amatorsko powycinane, światło inne i w ogóle wszystko źle, ale nie mam czasu na zaawansowane photoshopy :)